Lubię pełnię. Nie tylko dlatego, że księżyc nie przeszkadza mi we śnie, ale dlatego, że w tym czasie zwykle dzieje się u mnie coś interesującego. Albo wydarzenie, albo jakieś wyjście, albo wyjazd, albo niezwykłe spotkanie... A tym razem było wszystko naraz. 6 maja, a więc dobę po Kwiatowym Księżycu, w Domu Dobrostanu i Relaksu, w Setorii, czyli u Asi i Tomka Chmielewskich w Oparówce, spotkało się kilkanaście osób, którym ekologia, życie w zgodzie z sobą, innymi, naturą, jest bliskim i oczywistym wyborem. Na podwórku przed ich domem stał stół, nad nim napis „Restauracja Przewodu Pokarmowego”. I faktycznie, mowa była o restauracji, jako o przywróceniu nas naturze, czy zwróceniu się do natury, ale także był czas na zaskoczenia kulinarne nazywane „niebem w gębie”. To spotkanie było bardzo bliskie ziemi i jednocześnie kosmicznie odległe od tego, co na ogół jemy. Kilkanaście osób dało się porwać prowadzącej warsztaty (czy event albo doświadczenie kulinarne), Donyi Land Fóód &More - Polki, od wielu lat mieszkającej w Nowym Jorku. Uczestniczki przyjechały nie tylko z naszych okolic. Oprócz osób z naszego powiatu – Bogusi, Asi i mnie, była mieszkanka Mogielnicy, choć kto ją zna wie, że tylko tam śpi, bo jest stąd i pracuje także w naszym mieście. Były mieszkanki Uherzec Mineralnych, okolic Beskidu Niskiego, Stalowej Woli, Warszawy, Piaseczna- choć to też Strzyżowianka, a nawet Suwałk. Dla wszystkich wspólnymi znajomymi byli Asia i Tomek, lecz szybko nawiązała się między nami, dopiero poznanymi osobami, dobra komitywa. Prowadząca Donya z łatwością skupiła naszą uwagę na swym malarsko - artystycznym postrzeganiu konsumpcji. Nieśpiesznie przechadzała się słowem po skojarzeniach i konkretach dotyczących swych preferencji kulinarnych. Opowiadała o roślinach, o ich przygotowaniu na talerz, z łatwością komponowała nasze wyobrażenia w tym zakresie. Nie trzymała się sztywno żadnego przepisu- jak wytrawny artysta aranżowała dla nas ucztę wszystkich zmysłów. Przekonująco zachęcała, by pić ciepłe napoje, na które z łatwością daliśmy się skusić. Po aromatycznym naparze z trawy cytrynowej (i kwiatów, ale nie zapamiętałam jakich) i drugim z pokrzywy i także jakichś kwiatów, udaliśmy się do ogródka sąsiadki, Kazi, która pozwoliła nam częstować się swymi ogródkowymi uprawami- kwiatami judaszowca, pigwowca, kłokoczki, stokrotkami, magnoliami, pierwiosnkami, liśćmi funkii, lubczyku i wieloma innymi, zaskakującymi walorami konsumpcyjnymi, roślinami. Następnie wróciliśmy do stołu, by delektować się zupą z pokrzyw i żurku z własną dekoracją. Ja, oprócz kwiatów wrzuciłam do zupy garść pastorałów paproci wraz z kwiatami kłokoczki – wyglądała pięknie, smakowała wybornie. W ogóle, cała ta przygoda kulinarna niezwykle mnie poruszyła. Nie spodziewałam się, że ja, którą z każdego towarzystwa skutecznie przepędzają dyskusje dotyczące przepisów na ciasta, przetwory czy potrawy, wezmę udział w takim spotkaniu i będę miała z tego przyjemność. Dla mnie „system rozwaliła” przekąska - kieliszek kabaczkowy z masą daktylowo - musztardową, zwieńczony orzeszkiem macadamia i udekorowany listkiem bazylii. Nie przychodzi mi do głowy żadne określenie poza: niebiański smak, kęs ambrozji, poezja kulinarna...no już sama nie wiem jak ją nazwać. Mimo pogody zamówionej u właściwych person,niż o obcobrzmiącym imieniu próbował zepsuć nasze popołudnie. Bezskutecznie. Stół został przeniesiony pod zadaszoną wiatę, a ognisko, mimo deszczu, nie przygasało. Trochę słuchaliśmy siebie wzajemnie, trochę jedliśmy, trochę wsłuchiwaliśmy się w deszcz, trochę zastanawialiśmy się czy to wabią się żabki, czy jednak turkucie podjadki się nawołują. Przestawało padać. Księżyc w pełni, otulony chmurami zaglądał do nas ciekawie.Nawet gwiazdy się pokazały. Donya zaprosiła nas na kolejne degustacje past, warzyw, musów, sosów, posypek, ucierek...Było też magiczne kakao, warzone długo, z ingrediencjami tajemnymi i odtajnianymi ciekawym oraz desery marchewkowe i z nutą amerykańską.
Spotkanie nasze nie mogło się obejść bez czasu relaksacji, w który wprowadziła nas słowem Gospodyni Setorii Joanna. Relaks to obowiązkowa część wizyty na strychu tego domu z duszą. Niezwykle istotna w relaksacji była rola Tomasza, a dokładnie brzmień, które wydobywał z mis tybetańskich, gongów planetarnych, dzwonków Zaphir, kalimby i Happi Drum, które głaskały nasze emocje i tonizowały poglądy, pozwalały uporządkować swoje przeżycia i obserwacje. Nie jest łatwo poskromić nasze myśli nawykłe do ciągłego pośpiechu i biegania na skróty. Relaksacja skutecznie tego uczy, choć po sobie wiem, że wciąż jestem na samym początku tej umiejętności. Mam bowiem tę niezwykłą przyjemność, że co tydzień goszczę w Setorii, spotykając się z osobami, dla których ważna jest nauka bycia z sobą, z innymi, w dobrze i w pokoju. I relaksacja, choć kończy nasze spotkania, zaczyna otwierać nas na poznawanie siebie, co jak wiadomo warto robić zawsze i w każdych okolicznościach.