- Przychodzę do pana ze skargą doktorze,

z mężem nie najlepiej, z panem było gorzej.

Przychodzę do pana z wizytą doktorze.

- Niech się pani rozbiera, jeśli pani może.

Ona na to odpowiada: pan pierwszy, doktorze.

Przychodzi baba do doktora:

- Co pani doskwiera?

- Przychodzę do pana w sprawie akuszera,

jak się dziecko zrobiło, to się i odbiera.

Przychodzi baba do doktora:

- Co pani dolega?

- Nic, tylko po pieniądze

wysłał mnie kolega.

Przychodzi baba do doktora

- Drogi panie doktorze,

przynoszę wałówkę.

- Przepraszam, a to za co?

- Aaaa, tylko za stówkę.

Była tak oziębła żona,

że spał zawsze w kalesonach.

Z pewnością nie jestem jedyną, którą zastanawia jak to jest, że przy tej samej długości i szerokości stopy, raz but dla mnie odpowiedni to 36,5 (3,5), a innym razem zaledwie udaje mi się wbić stopę w 38 (5). Gdy robię zakupy ubraniowe jest jeszcze większe zamieszanie, bo w jednym dniu, w kilku sklepach mogę zmieścić się w ubrania w rozmiarach od xs do xxl. Gdy kupuję biustonosz, może to oznaczać, że dobra na mnie będzie miseczka C,D, a także E. Rozumiem, że mniejszy rozmiar ubrania poprawia nastrój i przekonuje do kupna, bez oglądania się na cenę. Jest niczym zapach cynamonu, czy kardamonu, rozpylany w sklepach w grudniu, mający przypominać, że prezenty świąteczne czas robić, bo puste miejsce pod choinką czeka. To w kategorii ubrań. W kategorii biustonoszy C lepiej brzmi niż B, o A nie wspominając, zwłaszcza, gdy chodzi o kobietę w wieku powyżej 30 lat. Ale ta dziwna numeracja butów? Ktoś wie o co w tym chodzi? Moje, nieco od szopingu uzależnione koleżanki, są w czarnej rozpaczy, bo w niedzielę nie będzie co z sobą zrobić. Akurat ja, jako miłośniczka niemieckich w tej kwestii obyczajów, cieszę się, bo wreszcie moje „gabinetowe” dzieci odzyskają na jeden dzień rodziców, może odżyje choć trochę zwyczaj wzajemnych odwiedzin czy spacerów albo wspólnych wyjazdów lub nawet, w ostateczności ( ;-) ), jakieś wspólne, rodzinne gotowanie może się pojawić.

 Ciekawe jest to, że ta względność dotyczy ludzi i ich obrazu w swoich bądź cudzych oczach. Nie dotyczy przedmiotów, ich wagi, czy pojemności, nie dotyczy odległości, czy liczby mieszkańców. Bo jakby to było gdybyśmy idąc po zakupy do spożywczaka, kupowali mleko – niby jeden litr, ale w jednym sklepie byłby to litr xs czyli takie pół litra, a w drugim ten sam litr miałby pojemność xxl czyli litry dwa. Jakby tak odległość z miasta A do B (mój koszmar matematyczny z podstawówki), raz miał odległość xs a raz xxl, oczywiście po tej samej trasie. Albo gdyby liczba mieszkańców również być mogła xs np. gdy trzeba od niej, tej liczby, przekazać podatki gdzieś wyżej lub xxl, gdyby należało policzyć ile nam się kasy należy od tejże góry.

 Rozumiem intencje handlowców czy marketingowców, którzy chcą nas zatrzymać w swych rękach jak najdłużej i może wówczas coś się im uda nam sprzedać. Ale jestem zmęczona i zniesmaczona tym omijaniem raf i zastawionych na mnie, a dokładniej na mój portfel czy kartę, pułapek. I najczęściej wychodzę na zakupy z kartką. Też tak macie? Czy to ja dziwaczę?

Trzeba tak stąpać po ziemi,

żeby nie dać się uziemić.

Może w tym stwierdzeniu

będę trochę płaski,

że od dwóch lasek zwyczajnej,

wolę dwie zdrowe laski.

Miało być o całkiem czymś innym, ale dzisiejsza wiadomość odebrała mi spokój. Muszę Ci to powiedzieć. Muszę.

 Wyobraź sobie, córki Ali, o których wspominałam w eseju „Poświąteczne przemyślenia”, na czas Bożego Narodzenia zabrały mamę z pensjonatu. Życzenia, Wigilia, kościół, komunia... i mama uwiedziona pozorami, odważyła się poprosić, żeby jej nie wywoziły tam z powrotem, bo jest jej tam zwyczajnie źle, smutno i samotnie. Córeczki wpadły w lekki stresik, próbowały pertraktacji, namów, a skoro te nic nie dały.............................. podały mamie jakiś lek, który ją uśpił czy oszołomił i odwiozły szybciutko do domu „złotej jesieni”. Kobieta starsza, lecz na chodzie, rozsądnie mówiąca, czy zabrałaby im tak dużo miejsca, powietrze by „wyoddychała”, jedzenie wyjadła? Nie pojmuję! Nie znajduję argumentów! Oczywiście zgadzam się, że w sytuacji gdy jest to zaawansowane otępienie, brak świadomości tego najbliższego człowieka, a do tego konieczność pracy przez jego dziecko, wszystko jasne jest i bezdyskusyjne. Ale tu nie zachodzi żadna taka okoliczność. Nie pojmuję! Nie jestem w stanie skupić się na wielu ważnych i naglących mnie sprawach zawodowych, wciąż myślę o tym jaki Ala popełniła błąd i czy ja nie popełniłam jakiegoś takiego, który za lat dwadzieścia parę zaskutkuje podaniem mi tabletki, syropku i wywiezieniem bezwolnej starej matki do jakiegoś ZOL-u,ZOP-u, DPS-u czy jak zwał to zwał, pensjonatu.

 Jak to się mówiło w Baranowie „ jeden rodzic utrzyma pięcioro dzieci, a pięcioro dzieci może nie utrzymać jednego rodzica”. To troje dzieci, jak w tym przypadku, tym bardziej.