Był taki jeden,
co nie kłaniał się kulom,
a ja nie będę
kłaniał się tylko ciu....
Pani U.- Spodziewałeś się zaproszenia do rozmowy Jumi?
Yume – Jasne, ciągle zwracasz na mnie uwagę, wciąż o mnie mówisz, to wywiad ze mną był naturalną tego konsekwencją.
Pani U. Zatem, jak jesteś leśny norwegu?
Yume - Jestem pięciomiesięcznym kocurkiem, to jeszcze nie wiem jaki będę. Póki co, jestem ciekawski, nieco bojaźliwy i wciąż potrzebuję ludzkiego towarzystwa. Lubię jak głaszcze się mnie po grzbiecie, toleruję głaskanie po nogach, a mizianie po brzuchu drażni mnie i sprawia, że chce mi się gryźć, kopać i drapać. Podobno kotki mają inaczej, ale za tę informację nie dam sobie uciąć nawet pazurka (zresztą, co tu ucinać, skoro Ania już się tym skutecznie zajęła).
Pani U. Jumiczku, czemu czasem mruczy coś w tobie, a czasem nie i czemu niektórym mruczysz na spojrzenie, a niektórym nawet właściwe drapanie nie pomoże?
Yume – A w ogóle to czy czytałaś „Mistrza i Małgorzatę” Bułhakowa?
Pani U. – Czytałam. Dawno.
Yume – Widać, że dawno i niezbyt dokładnie. Bo są tam takie interesujące słowa: „Nie wiadomo, dlaczego wszyscy mówią do kotów „ty”, choć, jako żywo żaden kot nigdy z nikim nie pił bruderszaftu”.
Pani U. A jak ostatnio wskoczyłeś mi do wanny napełnianej wodą i spokojnie w niej brodziłeś i ją popijałeś, to się nie liczy?
Yume – Oj tam, myślałem, że nie zauważysz. Dobrze, to już bądźmy po imieniu. Czyli czemu jednym mruczę innym nie?, pytałaś. Otóż, ja jestem taki kot z duszą walecznego psa, albo innego leśnego dzikusa. I najczęściej wybieram sobie jednego pana, choć moja nowa rodzina wdaje się być miła i dość trudno mi dokonać wyboru. Najczęściej w domu jest Ania, najwięcej do mnie mówi, karmi mnie i czesze, to chyba sobie ją wybiorę.
Pani U. Jumi, A jak ze spacerami? Coś mi się wydaje, ze szelki i smycz leżą od 2 dni w tym samym miejscu. Podobno z norwegami spacery to żaden problem.
Yume – No tak, bo jak mnie w poniedziałek siłowo wyprowadzałaś na spacer po ogródku i nie pozwoliłaś mi wyskoczyć i wspinać się po drzewie, to się na takie spacery wypinam
Pani U. - Powiedz mi co lubisz, a co cię denerwuje, bo nasza rodzina ma spore doświadczenie z życia z kotami pod jednym dachem, ale może twoja rasa ma jakieś tajemnice, o których tylko ty wiesz, więc zamieniam się w słuch . No, mrucz.
Yume - No to tak, jak wychodzicie, zostawiajcie mi włączone radio, bo bardzo tęsknię za wami. Jak dajecie mi jeść, to niech to będzie karma albo sucha, albo mokra. Bo jak to łączysz w jednej misce, to potem bardzo mnie boli brzuch i efekty są takie, że ludzie ich widzieć nie lubią. Jak idziesz ze mną na spacer to mnie nie ciągnij, sam pójdę jak wszystko obejrzę i obwącham. Jeszcze jestem kocim dzieckiem, więc nie wszystko rozumiem i ogarniam. Przyjdź na kolejny wywiad za jakieś 3 miesiące, myślę, ze dużo więcej będę mógł o sobie powiedzieć. A teraz już drap mnie za uchem.
Nie wygrałeś w lotto,
to przestań pomstować,
zacznij skreślać te liczby,
co będą losować.
Jeśli jakiś interes
przyniósł ci kokoszę,
używaj takich perfum
byś nie śmierdział groszem.
Przygnębiający jest czas przedzimia. Ten krótki i najczęściej bezsłoneczny okres jest nie dla mnie. Nadto zaczynają się żniwa w handlu, więc w moim życiu startuje czas niechodzenia do sklepów. Wszelkich. Ja w ogóle nie lubię zakupów, tu mogę się powołać na świadectwo mojego męża. Decyduję się szybko i ostatecznie. Szoping to dla mnie dyscyplina obca, kojarzona ze stratą czasu. Nigdy Andrzeja nie prosiłam, aby pojechał ze mną kupić dla mnie buty czy sukienkę. Zupełnie nie rozumiem w jakim, to jego towarzystwo, miałoby być celu. Nie jestem niedojdą, która nie potrafi podjąć decyzji w czym jej do twarzy. Posiadam czynne prawo jazdy na cały rok, na miasto, wieś, autostradę oraz parking. Nie potrzebuję więc kierowcy. Jak chcę coś dla siebie kupić nie muszę mieć pretekstu typu okazja czy święta. Irytuje mnie nachalność, wszędzie, a zwłaszcza w handlu.
Wkurzają mnie wszechobecne reklamy świąteczno – mikołajowe. Denerwuje mnie włażenie nachalnego konsumpcjonizmu w moją przestrzeń. Do szału mnie doprowadzają komputerowe ciasteczka, które, mam wrażenie, w myślach czytają. Czasem nawiedza mnie przeświadczenie, że to coraz bardziej nie mój świat.
A wszystko to tak we mnie buzuje, bo uroda z jesieni opadła, została posprzątana, jak nie służbami komunalnymi, to wiatrem, a zima biała jeszcze hen, wysłała tylko szron na przeszpiegi. Nie, nie, absolutnie jej nie przywołuję, wręcz niech sobie pani Zima siedzi jak najdłużej z daleka ode mnie. Jakby tu powiedzieć – póki co, niczego miłego w najbliższych dniach się nie spodziewam.
E, chyba przesadziłam. Jest jednak coś. Miłe zdarzenia z codzienności to nasi karmnikowi goście. Oczywiście moglibyśmy się uprzeć, że jeszcze czas, jest bezśnieżnie, więc niech sobie lecą szukać czegoś na polach. Ale to nie u nas. No co zrobić, skoro tak nam się podoba, że ptaki nas rozpoznają i w odległości pół metra od nas siedzą, spokojnie czekając aż nasypiemy słonecznik. Przywołują nas, gdy się jedzonko rozejdzie po dziobach i brzuszkach, siadają na parapetach i zaglądają do domu. Zdarza się niestety, że to podfruwanie pod nasze bardzo duże okna, źle się dla nich kończy. Nie widząc szyby, uderzają w nią z impetem. I giną, niestety. Ale to rzadkość na szczęście. Każdego dnia , przy porannej kawie, zawieszamy wzrok na buszujących w ziarnach kowalikach,dzwońcach, czarnogłówkach, mazurkach i bogatkach, przepędzamy sójki i cukrówki oraz sroki. Natomiast dzięcioły wszelkie – prosimy pięknie, mogą się częstować. Nasz młody kotek ma zdziwienie w oczach : czemu oni tak stoją przy oknie i się gapią na nie wiadomo co. Wykorzystuje nasze zapatrzenia i bezszelestnie układa się na kamiennym stoliku. Czasem zdarza się, że zostaje nam czerstwy chleb. Wówczas Andrzej rozkłada kromki przed domem i wkrótce potem, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawiają się gawrony, zabierają każdy po jednej kromce i rozsiadają się na drzewach. Teraz mają z tym rozsiadaniem problem, bowiem sąsiad skorzystał z „lex Szyszko” i wyciął cały sad, który wiele lat rozpościerał się poniżej naszego domu. Przecież „wolnoć Tomku w swoim domku”.
Jakiś czas myślałam, że niewiele osób dokarmia ptaki. Póki w takich prywatnych pogwarkach nie podsłyszałam jak ten i ów komentuje, kto u niego w karmniku bywa. I ciepło mi się zrobiło na sercu, że chociaż w rozmowy ptaszarzy polityka nie wepchnęła swego nosa.
Ciekawie było w szałasie,
gdy gaździna przy juhasie,
zaczynała rozbierać się,
bo z ciupagą wkroczył gazda,
to dopiero była jazda.
Czym ona jest ta wolność, oprócz tego, że dla każdego czymś innym. Może wolność to swoboda robienia tego, na co mamy ochotę? E, nie, to pewno raczej nazwiemy swawolą, a od niej krok do wszelakich występków. To może wolność, jest życiem bez różnych przymusów? Też nie, bo przecież przymus, to rodzaj poczucia obowiązku, a to stan znany większości ludzi wolnych.
L. Kruczkowski definiuje ją tak: wolność to zrozumienie konieczności. Zasmuca mnie to. Zatem być może wolność jest brakiem konieczności liczenia się z opinią drugiego człowieka? Nie, z pewnością nie, bo to już blisko do lekceważenia czy wywyższania się nad innych. Wiem - wolność to życie, w którym mogę wyrażać swoje myśli bez obaw. Hm, akurat. Wejdź na jakieś forum w internecie i sprawdź czy ktoś tam swoje myśli wyraża bez obaw - większość opinii podpisane nickiem. Hejt, jak plotka i dwuznaczności lubią anonimowość, bo już jak trzeba byłoby powiedzieć w twarz, to kto wie czy odwagi starczyłoby na obronę swojego zdania. Czyli to, że wiem, że mi wolno, nie znaczy, że mogę. To jest: WIEM, że nie zawsze mogę. Lubię słowa autora arcydzieł literatury rosyjskiej, hrabiego Lwa Tołstoja „Wiedza daje pokorę wielkiemu, dziwi przeciętnego, nadyma małego…” Nie dalej jak wczoraj Andrzej Dec przypomniał mi postać angielskiego myśliciela lorda Johna Actona, żyjącego wprawdzie w XIX wieku, którego przemyślenia nic nie straciły na aktualności. W kwestii wolności lord Acton uważał, że „Wolność składa się z dystrybucji władzy, a despotyzm z jej koncentracji”. Wymowne. Szczególnie obecnie.
Na wolność czekało kilka pokoleń Polaków. I pewno nie jeden z walczących o nią miał dylematy - po co się narażać? Dla kogo? Czy ma to sens, przecież żyje się raz… A jednak zrobili to, wywalczyli czy wyszarpali zaborcom i mocarstwom własne państwo.
Moje pokolenie, o młodszych nie mówiąc, często niepodległość traktuje jako jakiś frazes, przymusowe, urzędowe święto, listopadowe pochody dla złożenia kwiatów pod pomnikami mającymi słowo „niepodległość” na tablicach. A jest ona przecież wynikiem wolności człowieka, a więc wartości, której odebrać sobie nie damy, bo nie wyobrażamy bez niej życia. Wolność moja graniczy z wolnością drugiego człowieka. Czy jeśli depczę czyjąś wolność - to czy o taką wolność od… i niepodległość w… walczyli ci, którzy się jesienią 1918 roku tak szaleńczo z jej odzyskania cieszyli?!
Chodzę pod pomniki i tablice, bo to rodzaje grobów, a do nich mam z domu wyniesiony szacunek. Mówi się: póki ktoś o zmarłym pamięta, póty nie całkiem umarł. Dobrze, że Dzień Niepodległości obchodzimy w listopadzie. Nie koliduje z pięknem przyrody, które mogłaby nasze myśli kierować na jej urodę. Możemy, oderwawszy się od nachalnego dydaktyzmu, serwowanego przez media, pomyśleć ilu tych „Jasieńków co w polu padli” padło, bo wolność czy ojczyzna albo wręcz honor, to były słowa święte. Że banalnie zabrzmiało, tak bogoojczyźnianie? Cóż patriotyzm miewa takie barwy właśnie. Cieszę się, że czas, w którym trwa moje życie nie wymaga ode mnie żadnego takiego patriotyzmu, waleczności czy wręcz bohaterskich zachowań. Bo się znam i raczej nie jestem do nich zdolna i niech Bóg broni bym miała się w tych sytuacjach sprawdzić. Dlatego chylę czoła przed wszystkimi, których waleczne życie sprawiło, że wciąż mogę po polsku, pod swoim nazwiskiem i z twarzą bez maski pisać o tym jakiego jestem zdania. I boję się myśleć, że strata tej wolności jest przecież możliwa.